The Impossible Heir - Nadzwyczajny spadkobierca (2024)

Wczoraj była premiera dwóch pierwszych odcinków i oba bardzo mi się podobały. To są te klimaty, które nie tak często pojawiają się w koreańskich dramach, choć bywają. Bohaterowie są niejednoznaczni, poświęcają swoim celom wszystko i wszystkich (zwłaszcza ta dwójka, która nie ma pieniędzy), odstawiają swoje uczucia na bok. Jest tu przyjaźń, która nie jest bezinteresowna, jest niepohamowana chęć sukcesu, uczucia, które mogą stać się przyczyną przyszłej porażki, jeśli da się im wygrać. Cała główna trójka bohaterów nie jest uczciwa między sobą. Daje to ciągłe wrażenie, że ktoś może zdradzić układ między nimi w każdej chwili z powodu zabutelkowanych uczuć. Bardzo mi się podoba fabuła. Tae Oh i In Ha staja się przyjaciółmi, ale od początku, czasów liceum, jest to jednocześnie interes, bo razem mogą osiągnąć swój cel. W tej przyjaźni jest prawda i jest kłamstwo. Hye Won poznaje ich na studiach i choć jest zainteresowana Tae Oh, to wybiera In Ha, bo ten jest z bogatej rodziny. Tae Oh też jest zainteresowany Hye Won, ale nie próbował o nią walczyć, bo jego cel wyrwania się z biednego życia i plany, które ma razem z In Ha były ważniejsze. Przy czym In Ha wcale nie jest nieświadomy całej sytuacji. Cała trójka jest inteligentna, mają wielkie plany życiowe i nie są ideałami. W dodatku drama otwiera się sceną (pierwsza scena 1 odcinka) z przyszłości, w której Tae Oh jest na miejscu przestępstwa. Jego ubranie jest zakrwawione, ma w dłoni nóż, jest w szoku, widać, że doszło do zabójstw lub zranienia, bo 2 osoby (mężczyzna i kobieta) są martwi lub nieprzytomni. Nie wiadomo kim oni są, bo obraz jest celowo zamazany. Można domniemywać, że to In Ha i Hye Won, a może jednak nie oni. Ale ziarenko niepokoju w jakąś stronę podąży historia zostaje zasiane na początku dramy.

Nie mogłabym uczciwie polecić tej dramy, bo jest ona specyficzna. W tym sensie, że jest bardziej filmowa, niż serialowa w narracji. Przez większość czasu widz nie jest pewny jakie są prawdziwe intencje postaci, o co im chodzi. To może rodzić frustracje, że właściwie nie jest się pewnym, o co chodzi i czy warto w ogóle poświęcać czas na taką fabułę. Przez większość dramy, na dobrą sprawę, cały czas, drama była krytykowana. Chyba wszystkie elementy dramy były krytykowane: scenariusz, praca kamery, gra niektórych aktorów, zwłaszcza protce się oberwało (dosyć zasłużenie), że była sztywna i bez emocji w roli.To jak się potoczyła fabuła chyba mało komu się podobało. Finał też nie zachwycił wielu osób. Mi się podobały początkowe odcinki najbardziej. Potem nie byłam rozczarowana, raczej miałam przeczucie, że będą rzeczy jakie były w dramie. Finał był ok, a jednocześnie już tak bez emocji podchodziłam do końcówki dramy, że cokolwiek by się tam wydarzyło by mnie nie obeszło. Czyli ogólnie drama miała potencjał, ale ten się gdzieś rozmył.